همان‌طور که در بخش اول گفتیم، پس از شکست نسبی کنوانسیون‌های 1964 ، سازمان ملل متحد با نظرسنجی از کشورهای عضو در صدد تهیه و تصویب کنوانسیون جدیدی برآمد که این مهم به کمیسیون حقوق تجارت بین‌الملل (آنسیترال) واگذار شد.
آنسیترال در نخستین دوره اجلاسیه خود در سال 1968، به اتفاق آرا بررسی بیع بین‌المللی را از نخستین کارهای خود قرار داد. به این منظور از کشورها راجع به کنوانسیون‌های 1964 نظرخواهی شد. 10 کشور از جمله فرانسه اعلام کردند که قصد تصویب کنوانسیون‌های مزبور را دارند؛ 12 کشور اعلام کردند که موضوع را در دست بررسی دارند؛ 10 کشور از جمله ایالات متحده آمریکا و شوروی سابق نیز صراحتا گفتند که قصد تصویب آن‌ها را ندارند. درمجموع به آن کنوانسیون‌ها انتقاد می‌کردند که در جزمیت، اصول‌گرایی و پیچیدگی (هم برای حقوق‌دانان و هم برای افراد غیرمتخصص) افراط کرده‌اند. ایراد کشورهای غیرغربی این بود که آن‌ها در تدوین این سند، به اندازه کافی مشارکت نداشتند. پس از بررسی‌های لازم تصمیم به تهیه کنوانسیون‌های جدیدی گرفته شد.
دو طرح با الهام از کنوانسیون‌های 1964 فراهم آمدند که یکی مربوط به آثار بیع (حقوق و تعهدات بایع و مشتری) و دومی راجع به انعقاد قرارداد بیع بود؛ ولی این بار تصمیم گرفتند، هر دو محور در قالب یک کنوانسیون جمع آوری شود. آنسیترال در سال 1978 هر دو را تصویب و آن‌ها را در یک طرح ادغام کرد. این طرح در همان سال به مجمع عمومی سازمان ملل تقدیم و مجمع با تشکیل یک کنفرانس بین‌المللی جهت تصمیم‌گیری درباره آن، موافقت خود را اعلام کرد. کنفرانس مزبور 10 مارس تا 11آوریل 1980 با شرکت نمایندگان 62 کشور و 8 سازمان بین‌المللی در وین تشکیل و پس از بحث و بررسی، طرح آنسیترال با اصلاحاتی، تحت عنوان «کنوانسیون سازمان ملل متحد راجع به قراردادهای بیع بین‌المللی کالا» به تصویب رسید و به شش زبان رسمی سازمان ملل (انگلیسی، عربی، چینی، اسپانیایی، فرانسه و روسی) چاپ و منتشر گردید.
